Το Ταξίδι στα Πριγκηπόνησα μοιάζει σύντομο.
Αλλά συναισθηματικά είναι ένα από τα πιο μεγάλα που θα κάνεις.
Φτάνουμε στο τέταρτο κατοικήσιμο νησί του συμπλέγματος.
Στην αρχοντική Πρίγκηπο!
Σε κάθε γωνιά, σε κάθε βήμα που κάνεις , θαυμάζεις αυτό που βλέπεις, αυτό που ήταν, αυτό που εκπροσωπούσε.
Η Πρίγκηπος των Ρωμιών, ένα στολίδι στη Θάλασσα του Μαρμαρά!
Και παίρνουμε τον μακρύ δρόμο, που θα μας βγάλει στον Άγιο Γεώργιο των Κουδουνά. Πάνω, στην κορυφή του λόφου, εκεί που συμβαίνει κάτι μοναδικό, κάτι που αξίζει να ζήσεις κι εσύ.
Περνάμε τ’ αρχοντικά.
Και μπαίνουμε στο δάσος.
Εκπληκτική διαδρομή.
Εδώ, συναντάς πολλούς ντόπιους και ταξιδιώτες, που ακολουθούν τα μονοπάτια και κάνουν πικ-νικ.
Και ξαφνικά μπροστά μας, το μεγαλύτερο ξύλινο κτίσμα της Ευρώπης. Το ελληνικό Ορφανοτροφείο της Πριγκήπου!
Αφημένο, ξεχασμένο να ρημάζει.
Το προόριζαν για ξενοδοχείο και καζίνο το 1898.
Αλλά τελικά βρέθηκε στα χέρια του Οικουμενικού Πατριαρχείου και στα πάνω από 200 δωμάτια του, φιλοξένησε χιλιάδες ορφανά, μέχρι το 1964.
Και τις νιώθεις από μακριά τις απίστευτες, τις συγκλονιστικές ιστορίες που κρύβουν αυτοί οι ετοιμόρροποι ξύλινοι τοίχοι.
Συνεχίζουμε στο πυκνό δάσος και φτάνουμε στην απλωσιά, πριν την τελική ανηφόρα για τον Άγιο Γεώργιο.
[ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μέχρι εδώ οι περισσότεροι φτάνουν με άμαξες, που σέρνουν άλογα – αφού έτσι κι αλλιώς στα Πριγκηπόνησα, απαγορεύονται τ’ αυτοκίνητα. Οι αμαξάδες, περιμένουν κατά δεκάδες, κοντά στο λιμάνι.
Όμως… είναι πολλές οι καταγγελίες για κακοποίηση των ζώων, για απαράδεκτες συνθήκης διαβίωσης των αλόγων. Το είδαμε κι εμείς με τα μάτια μας, με ζωντανά να βρίσκονται σε κακή κατάσταση. Κι εμείς φυσικά και δε θα μπορούσαμε ποτέ να γίνουμε μέρος αυτής της απαράδεκτης πραγματικότητας. Υπάρχουν ποδήλατα, υπάρχουν και τα… ποδαράκια μας και δε χρειάζεται να διαιωνίζουμε την κακοποίηση αυτών των υπέροχων πλασμάτων. Το ακριβώς αντίθετο, πρέπει να μιλήσουμε γι’ αυτή].
Από εδώ και πέρα μας περιμένει 1 μόνο χιλιόμετρο μέχρι το μοναστήρι.
Αλλά είναι φουλ ανηφόρα.
Και αναγκαστικά ποδαρόδρομος για όλους, δεν ανεβαίνουν ούτε οι άμαξες.
Αθλητικό παπούτσι, νερά και φύγαμε!
Κοίτα στα δέντρα τις κλωστές!
Οι πιστοί – κάθε θρησκεύματος- ακολουθούν τον πολύχρωμο δρόμο μέχρι το Μοναστήρι.
Κάθε χρόνο στις 23 Απριλίου, χιλιάδες μουσουλμάνοι και χριστιανοί ανεβαίνουν στον Άγιο Γεώργιο.
Πάνω από 250.000 Τούρκοι τον χρόνο επισκέπτονται το μοναστήρι, το θεωρούν θαυματουργό και προσεύχονται μπροστά στην εικόνα του αγίου.
Κάτι μοναδικό, κάτι που δείχνει τον αληθινά ανθρώπινο δρόμο, μακριά από τους όποιους τεχνητούς διαχωρισμούς μεταξύ των πλασμάτων, που πονούν, ερωτεύονται, γελούν κι ονειρεύονται το ίδιο.
Μπαίνουμε στο Μοναστήρι.
Μια οικεία γαλήνη.
Εκεί και η εικόνα του Αγίου Γεωργίου, που βρήκε ένας βοσκός το 963 μ.Χ
Βγαίνουμε από τον Άγιο Γεώργιο.
Μπορούμε να επιστρέψουμε στο λιμάνι, αλλά αποφασίζουμε να κάτσουμε το ταβερνάκι, που βρίσκεται ακριβώς δίπλα.
Κι είναι ένα από τα ωραιότερα spots, που θα χεις δει ποτέ.
Συγκλονιστική θέα.
Απλοί μεζέδες, yeni raki, χαμηλές τιμές και η απόλυτη ξεκούραση που χρειαζόσουν.
Θες πάνω από μια ώρα εκεί.
Δε βρίσκεις συχνά μέρη, όπου και θα βρεις τον εαυτό σου.
P.S. Σούρουπο πια επιστρέψαμε στην Κωνσταντινούπολη. Ένα γρήγορο μπάνιο στο ξενοδοχείο μας και φύγαμε για ποτό στο κέντρο.
Μονή Αγίου Γεωργίου Κουδουνά
