Σταματάμε στην άκρη του δρόμου.
Καθόμαστε σιωπηλοί σ’ εκείνο το παγκάκι.
Κι απέναντι μας το Μικρό Χωριό!
Λέμε τις καλημέρες μας και σε κάτι αγελάδες, που περνάνε από δίπλα! « Γεια σας, κορίτσια, τι νέα»;
Ο κτηνοτρόφος μας δείχνει το χωριό και μας λέει πως το δικό του σπίτι ήταν το πρώτο που καταστράφηκε στη φονική κατολίσθηση του 1963, με 13 κατοίκους νεκρούς.
Ρωμαίο, Ρωμαίο, γιατί να είσαι Δημοσιογράφος; 
Κατσούλια Ευρυτανίας.
Έτσι αναγκαστικά χωρίστηκε στο Παλαιό Μικρό Χωριό και στο Νέο Μικρό Χωριό, που δημιούργησαν τότε οι κάτοικοι και βρίσκεται περίπου 2 χιλιόμετρα πιο χαμηλά, προς τον Καρπενησιώτη Ποταμό.
Έλατα, καστανιές, καρυδιές, βελανιδιές, κρανιές και μια πανέμορφη λίμνη, που δημιουργήθηκε μετά την κατολίσθηση.
Και νερά, πολλά νερά και πράσινο.
Χάνεσαι στη φύση.
Και βρίσκεις τον εαυτό σου.
Ένα πανέμορφο χωριό. Με θέα, ιστορία και ανάσες που θα σου χαρίσει, χωρίς τσιγγουνιές.
P.S. Όπως κατεβαίνεις, προς το Νέο Μικρό Χωριό, δώσε χαιρετισμούς από μας στον Πάνο και στον Δημήτρη, στο Χωριάτικο και φάε αυτό το θεϊκό μοσχαράκι γιουβέτσι στο πήλινο. Αξίζει πραγματικά!
Μικρό Χωριό 360 75
