*προτεινόμενη μουσική για την ανάγνωση της ιστορίας: An Eye for An Optical Theory | Michael Nyman
Στη γειτονιά μου ζει ένας σκύλος που δεν έχει όνομα-, άλλα όλοι τον ξέρουμε ως τον «σκύλο που τρώει τα αυτοκίνητα».
Κάθε μέρα, κάθε πρωινό, την ίδια πάντα ώρα, στις επτά ακριβώς, ο σκύλος κρύβεται πίσω από τους κάδους των σκουπιδιών.
Γίνεται σκιά. Παραμονεύει. Και μόλις περάσει το πρώτο αυτοκίνητο εφορμά! Επίθεση!
Κάθε μέρα, για μία ολόκληρη ώρα, δεν αφήνει ούτε ένα αυτοκίνητο να περάσει, χωρίς να νιώσουν οι ζάντες την επικίνδυνη καυτή σκυλίσια ανάσα του. Τρέχει παράλληλα με τον λαμαρινένιο εχθρό και ξεσηκώνει τη γειτονιά στο πόδι. Γαβγίζει με όλη του τη δύναμη, με το ψυχικό σθένος εκείνου που φυλάσσει Θερμοπύλες, έστω κι αν είναι φτιαγμένες από πλαστικό. Κυνηγά τα αυτοκίνητα για περίπου πενήντα μέτρα και μετά επιστρέφει, με τον θρίαμβο ζωγραφισμένο στα μεγάλα κρεμαστά αυτιά του, για να κυνηγήσει και τον επόμενο εχθρό που θα τολμήσει να διαβεί το κατώφλι της ασφαλτοστρωμένης πατρίδας του. Αυτό συμβαίνει κάθε μέρα, χωρίς διακοπή.
Ακόμα και τον Αύγουστο, που όλοι λείπαμε για διακοπές, εκείνος βρισκόταν εκεί. Δε πήρε ούτε μια μέρα άδεια. Εκεί.
Όλοι νιώθουν ασφάλεια εξαιτίας του τετράποδου φρουρού , του θαρραλέου τοποτηρητή… Είναι ένας τίμιος πολεμιστής, ένας γενναίος σκύλος που δε διστάζει να τα βάζει με τα ατσάλινα θωρηκτά και τελικά να βγαίνει νικητής, τρέποντάς τα πάντοτε σε φυγή! Πρόκειται πραγματικά για χρυσές σελίδες στην ιστορία της γειτονιάς. Οι άλλοι σκύλοι ανατριχιάζουν μπροστά στην αποφασιστικότητά του. Έχει πάντοτε ευγενείς προθέσεις, μύστης των υψηλών ιδανικών του δρόμου- και του πεζοδρομίου.
Κάποιοι βέβαια διαμαρτύρονται και για το σαματά που προκαλεί με την αγριοφωνάρα του.
Ο σκύλος γαβγίζει πολύ δυνατά, ακατάπαυστα, σε υψηλές συχνότητες. Αλλά πως αλλιώς μπορεί να γίνει; Έτσι μόνο μπορείς να αντιμετωπίσεις τα αυτοκίνητα. Αυτό είναι το τίμημα του δίκαιου αγώνα, της μάχης. Να μη διαμαρτύρεται, σας παρακαλώ, κανείς για την θορυβώδη και εμφανώς βίαιη συμπεριφορά του! Αυτή η βία είναι για καλό σκοπό, εξυπηρετεί το κοινό καλό. Κι έχε χάρη που τον φοβούνται πολύ τα αυτοκίνητα και αναπτύσσουν μεγάλη ταχύτητα, αλλιώς θα προλάβαινε να τα δαγκώσει κιόλας και να καταφέρει τεράστια και θανατηφόρα πλήγματα στον Μεγάλο Εχθρό- και να τον αποτελειώσει μια και καλή…
Και ενώ όλα κυλούσαν μέσα στην ασφάλεια της ρουτίνας, εκείνη η μέρα έμελλε να αλλάξει πολλά…
Ο σκύλος είχε ήδη αναλάβει βάρδια, εδώ και μισή ώρα. Γάβγιζε, κυνηγούσε, σήκωνε τον κόσμο στο πόδι. Είχε μόλις διώξει έξω από τα όρια του δρόμου ένα κίτρινο αυτοκίνητο, με στρογγυλά φώτα κι εκνευριστικές ζάντες κι ετοιμαζόταν για το επόμενο.
Και νάτο! Νάτο ερχόταν! Έτοιμοι για επίθεση… Φύγαμε!
Και ξαφνικά…
Ξαφνικά… για έναν ανεξήγητο λόγο, εκεί που το αυτοκίνητο προχωρούσε και ο σκύλος το κυνηγούσε τρέχοντας, ο οδηγός αποφάσισε να πατήσει φρένο. Το όχημα ακινητοποιήθηκε.
Ο σκύλος σάστισε. Ίσως ο οδηγός να ήθελε να διαπιστώσει- ρισκάροντας την ακεραιότητα του αυτοκινήτου του- τι θα έπραττε ο σκύλος αν του δινόταν πραγματικά η δυνατότητα να κάνει κάτι παραπάνω από το να φωνάζει. Κανείς δεν ξέρει πραγματικά τι ήταν αυτό που άλλαξε την προδιαγραμμένη ροή των πραγμάτων.
Όλοι παρακολουθούσαμε με κομμένη την ανάσα…
Ο σκύλος δε περίμενε ποτέ μια τέτοια εξέλιξη. Είχε μάθει αλλιώς.
«Ουπς, τι κάνουμε τώρα;» , σκέφτηκε στη γλώσσα των σκύλων με την αγωνία να κατακλύζει το γεμάτο τσιμπούρια καφετί σώμα του.
Κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω το αυτοκίνητο. Ποτέ δεν είχε συνειδητοποιήσει πως ήταν τόσο μεγάλο. Τι θα μπορούσε να δαγκώσει από όλη αυτή τη μάζα; Το αμάξωμα; Τις ρόδες; Τον προφυλακτήρα; Την εξάτμιση; Τίποτα.
Ο σκύλος μελαγχόλησε.
Είδε μπροστά του σαν ταινία όλες τις ένδοξες στιγμές του παρελθόντος. Όταν όλα ήταν απλά κι ηρωικά. Όταν γάβγιζε και πίσω από αυτή την αστική βαβούρα, την οχλαγωγία και την ηχητική τρικυμία κρυβόταν το απόσταγμα του ηρωισμού και της επαναστατικότητας . Όταν αρκούσε ένα «γαβ», ένα δικό του σκεπτόμενο, φιλοσοφημένο, συνειδητό «γαβ», για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους.
Ο σκύλος έσκυψε το κεφάλι του.
Έμοιαζε φοβισμένος. Δεν είναι εύκολο να βγαίνεις ξαφνικά από τον ρόλο, από το καθήκον που πίστευες πως θα υπηρετείς για πάντα στη σκυλίσια ζωή σου. Εκείνος που ποτέ δε φόρεσε κολάρο, ποτέ τσιπάκι, ποτέ δεν ενέδωσε στη μαλθακότητα των οικιακών πειρασμών, ο κοπρίτης που έπρεπε σήμερα να βρεθεί αντιμέτωπος μ’ ένα απρόσμενο σενάριο, που προέβλεπε κάτι πολύ πέρα απ’ το γνώριμο κυνηγητό και το γάβγισμα.
Πως είναι, αλήθεια, η ζωή μετά το γάβγισμα; Τι υπάρχει μετά από αυτό; Δεν είχε απάντηση.
Έβαλε διακριτικά την ουρά στα σκέλια του και χάθηκε σα σκιά πίσω από τους σκουπιδοτενεκέδες.
Για μέρες ολόκληρες ο σκύλος είχε εξαφανιστεί. Κανείς δε τον είχε συναντήσει , κανείς δεν είχε ακούσει τις πατούσες του να χοροπηδούν πάνω στις πλάκες του πεζοδρομίου, κανείς δεν είχε δει σκουρόχρωμους δύσοσμους λεκέδες αφημένους επιδεικτικά στη μέση του δρόμου, κανείς δεν είχε ακούσει ούτε νότα από το αναγνωρίσιμο γάβγισμά του.
Και ξαφνικά, ένα πρωινό…, την γνωστή του ώρα επέστρεψε. Έτσι απλά. Επέστρεψε στο κυνήγι των αυτοκινήτων. Και όλα έμοιαζαν όπως πάντα, σαν μην είχε συμβεί τίποτα.
Κι όλοι τελικά ήταν χαρούμενοι.
Όλοι μας.
Όλοι ευχαριστημένοι που στη γειτονιά μας υπήρχε ένας άγριος σκύλος.
