Αν είσαι πρωτάρης στην Κωνσταντινούπολη, ίσως ν’ αναρωτιέσαι για το τι πραγματικά θα συναντήσεις στο Φανάρι και στο Πατριαρχείο, για το τι θα νιώσεις, αν θα συγκινηθείς ή αν θα βιώσεις κάτι διαφορετικό μέσα από την αχανή παλέτα των συναισθημάτων.
Αν όμως έχει ξανάρθει στην Πόλη, γνωρίζεις.
Κι αμέσως γαληνεύεις – είτε πιστεύεις, είτε όχι.
Μπαίνεις στον Άγιο Γεώργιο, στον Πατριαρχικό Ναό του 1600.
Ειδικά, αν πετύχεις λειτουργία, με τους λιγοστούς Κωνσταντινουπολίτες, δε θα ξεχάσεις ποτέ την πνευματικότητα της στιγμής.
Περπατάς στον προαύλιο χώρο.
Φαντάζεσαι μορφές του παρελθόντος.
Ο εξωτερικός χώρος έχει μόνιμη αστυνόμευση και μέτρα προστασίας. Αλλά στο εσωτερικό κυριαρχεί η πραότητα των πάντων. Ακόμα και τα πολύβουα γκρουπ τουριστών, ξαφνικά εναρμονίζονται με την ενέργεια του χώρου.
Θα ξαναποκτήσουν τα ντεσιμπέλ της συγχρώτισης, καθώς θα τριγυρνούν στα καφενεδάκια και στις γραφικές ανηφόρες στο Φανάρι.
P.S. Φτάνεις εύκολα στο Πατριαρχείο, είναι μια ευθεία το Φανάρι από την κατάληξη της Γέφυρας του Γαλατά στο Eminönü. Παίρνεις λεωφορείο (χρησιμοποιώντας την Istanbulkart) ή ταξί (είναι πολύ φτηνό, να χεις ψιλά μαζί σου). Ακόμα και από την Τaksim και την Istiklal, θα περάσεις από άλλη γέφυρα και θα φτάσεις εύκολα και γρήγορα, με ταξί, στο Φανάρι. Φυσικά, υπάρχει και καραβάκι-συγκοινωνία για να σε περάσει σε Fener-Balat από το Kasımpaşa, όπως έρχεσαι από τον Γαλατά.
Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως
